എന്നിലെ നീ

മൗനത്തിനുമേൽ പെയ്തിറങ്ങി മഴ...
വിരഹത്തിനു മീതേ... കണ്ണീർപ്പാടുകൾക്കും മീതേ ജീവന്റെ സന്തോഷ താളം!! ഈ തണുപ്പു നീയാണെന്നു ഞാൻ തിരിച്ചറിയുന്നുണ്ട്‌.. പുതപ്പിനു വെളിയിൽക്കിടന്നാൽ ഐസ്സുകട്ടപോലാവുന്ന നിന്റെ കാൽപാദത്തിന്റെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തൽ.... ചെമ്പകച്ചുവട്ടിലും പാരിജാതത്തണലിലും ഞാൻ നിന്നെ തിരയാറുണ്ട്‌... ഓരോ ദിനവും പകലൊടുങ്ങി മാനം ചുവക്കുമ്പോൾ നിന്റെ കോപമോർത്തു  ഞാനറിയാതെ എന്നിലൊരു നേർത്ത ചിരി പടരാറുണ്ട്‌... നിനക്കൊരുപാടിഷ്ടമാണെന്നു നീ പറയാറുള്ള ആ ചിരി...
വാതിൽ വിടവിലൂടെത്തുന്ന നിലാവിനെപ്പോഴും നമ്മുടെ കല്യാണ വിശേഷങ്ങൾ പറയാനേ നേരമുള്ളു.. നാം അമാവാസികളിൽ പിണങ്ങുന്നുവോ? അതൊ, നമ്മൾ പിണങ്ങുമ്പൊഴാണോ അമാവാസി? അമാവാസികളും നല്ലതാണു പ്രിയപ്പെട്ടവനേ... പൗർണമിക്കെന്തു തിളക്കമാണെന്നോ....